Yeni bir din getiren peygamberlere de “Resûl” denir. Yeni din getirmeyip, insanları önceki dîne davet eden peygamberlere de “Nebî” denir. Emirleri tebliğ etmekte, duyurmakta ve insanları, Allahın dînine çağırmakta, Resûl ve Nebî arasında bir ayrılık yoktur. Peygamberlere îmân etmek, aralarında hiçbir fark görmeyerek, hepsinin doğru sözlü olduğuna inanmak demektir. Onlardan birine inanmayan kimse, hiçbirine inanmamış olur.

Peygamberlik; çalışmakla, açlık, sıkıntı çekmekle ve çok, ibâdet yapmakla ele geçmez. Yalnız Allahü teâlânın ihsânı, seçmesi ile olur.

Allahü teâlâ, peygamberlerin doğru söylediklerini göstermek için onları mu’cizelerle kuvvetlendirdi. Hiç kimse bu mu’cizelere karşı gelemedi. Peygamberi kabul edip inanan kimseye, o peygamberin “ümmeti” denir. Kıyâmet gününde, ümmetlerinden, günâhı çok olanlara şefâat etmeleri için izin verilecek ve şefâatları kabul olacaktır. Ümmetlerinde, âlim, sâlih, velî olanlarına da, şefâat etmeleri için izin verilecek ve şefâatlerini kabul buyuracaktır. Peygamberler, mezarlarında bizim bilmediğimiz bir hayat ile diridir. Mübârek vücutlarını toprak çürütmez. Bunun içindir ki, hadîs-i şerîfte, (Peygamberler, mezarlarında namaz kılarlar) buyuruldu.