—  Bugün zekât olarak, dayın Sırrî Sekâtî’ye birkaç gümüş göndermiştim. Almamış. Kıymetli ömrümü, Allah adamlarının beğenip, almadığı gümüşler için geçirmiş olduğuma ağlıyorum, dedi. Cüneyd:

—  Babacığım, o parayı veriniz, ben götüreyim deyip, dayısına gitti. Dayısı kim ol- duğunu sorunca:

—  Dayıcığım, ben Cüneyd’im. Kapıyı aç ve babamın zekâtı olan bu gümüşleri alı- nız, dedi. Dayısı:

—  Almam, deyince, Cüneyd;

—  Adalet edip, babama emreden ve ihsân edip, seni serbest bırakan Allahü teâlâ için alınız, deyince Sırrî:

—  Babana ne emretti ve bana ne ihsân etti, diye sorunca Cüneyd:

—  Babamı zengin yapıp, zekât vermesini emretmekle adalet eyledi. Seni de fakir yapıp, zekât kabul etmek ve etmemek arasında serbest bırakmakla ihsân eyle- di. Bu söz dayısının çok hoşuna gitti ve:

—  Evladım, gümüşleri kabul etmeden önce, seni kabul ettim, dedi. Sırrî Sekatî hazretleri kapıyı açıp, Cüneyd-i Bağdâdi’yi içeri kabul etti. Parayı aldı.

Şunlar kim, burada, gönüller yapar,

Zekâtını verir, hem, fakîre bakar.

Alışda-verişde sünnete uyar,

İslâmiyyeti gözeten eller yanar mı?

Hevâ ve hevesden kendini kurtaran,

Allah korkusundan benzi sararan,

Namâzın dünyâda tadını alan,

Secdeye bükülen beller yanar mı?