“Var”, dedi. Bir koyunu vardı. Sağdı ve sütünü onlara verdi. “Yiyecek bir şeyin var mı?” dediler. “Yoktur, bu koyunu kesin, yiyin” dedi. Kestiler, yediler ve: “Biz Kureyş’deniz, bu seferden dönünce yanımıza gelirsen, sana iyilik ederiz” dediler ve gittiler. Kadının kocası eve dönünce kızdı ve “Koyunu tanımadığın insanlara verdin” dedi.

Bir zaman geçti. İhtiyar kadın ve kocası fakirlik yüzünden Medîne’ye geldiler. Yiyecek bir şey satın almak için deve gübresi toplayıp sattılar. Günlerini böyle geçiriyorlardı. Bir gün ihtiyar kadın bir mahalleye gitti. Hazret-i Hasan evin kapısı önünde duruyordu. Kadını tanıdı ve “Ey nine, beni tanıyor musun?” buyurdu. “Hayır” dedi. “Ben senin filan zamandaki misafirindim” buyurdu. Sonra ona bin koyun ve bin altın vermelerini söyledi. Onu kendi hizmetçisi ile Hazret-i Hüseyin’in yanına gönderdi. Hazret-i Hüseyin kadına “Kardeşim sana ne verdi?” buyurdu. “Bin koyun ve bin altın verdi” dedi. Hazret-i Hüseyin de o kadar vermelerini söyledi ve hizmetçisi ile Abdullah bin Ca’ fer hazretlerine gönderdi. Abdullah bin Ca’fer hazretleri de “Onlar sana ne verdiler?” “İki bin koyun ve iki bin altın” dedi. O da iki bin koyun ve iki bin altın verdi ve “Eğer doğruca bizim yanımıza gelseydin, onlara sıkıntı vermezdiniz, (yâni onların vereceğini de ben sana verirdim)” dedi. İhtiyar kadın bu ni’metler ile sevinerek kocasının yanına gitti.