“Nehrî isimli kasabada din ve fen ilimleri üzerine tahsil görüyordum. Ramazan ayını âilemle birlikte geçirmek üzere memleketime döndüm. Henüz ilk mektep kitaplarını tahsîl ettiğim zamanlardı. Ramazan ayının on beşinci Salı gecesi, rüyâda Allahın Resûlünü gördüm. Yüce bir taht üzerinde risâlet makâmında oturmuşlardı. O’nun heybet ve celâli karşısında dehşete düşmüş, yere bakarken, arkamdan bir kimse yavaş yavaş sağ tarafıma yanaştı. Göz ucuyla kendisine baktım. Kısaya yakın orta boylu, ak ve seyrek sakallı, aydınlık alınlı bir zât idi. Sağ kulağıma işitilmeyecek kadar hafif bir sesle, fıkıh ilminin hayz meselelerinden bir suâl sordu. Diyordu ki;

     — Hayz zamanında bir kadının, câmiye girmesi uygun değilken, iki kapılı bir câminin bir kapısından girip öbür kapısından çıkmakta şer’an serbest midir?

Allah Resûlünün heybetlerinden büzülmüştüm. Suâli tekrar sormaması için gâyet yavaşca ve alçak bir sesle;

     — Dînin sâhibi hazırdır, buradadır, diye cevap verdim.

Maksadım, şerîat sâhibinin huzûrunda kimsenin din meselelerine el atamayacağını anlatmaktı. Resûlullah efendimiz, sesim işitilemeyecek bir mesâfede bulunmalarına rağmen cevâbımı duydular.

     — Cevap veriniz! diye üst üste iki defâ emir buyurdular.

Ertesi gün, öğle namazı vaktinde pederimin câmiye geliş yolları üzerinde durdum. Kendilerine bir şeyi arzedeceğimi hissederek yanıma geldiler. Rüyâmı anlattım. Yüzlerine büyük bir sevinç dalgası yayılırken;

“Seni müjdelerim! Âlemin Fahri, seni mezun ve din bilgilerini tebliğe memur buyurmuşlar. İnşâallah âlim olursun! Bütün gücünle çalış” diyerek rüyâmı tâbir etti. Babama;

“Kâinâtın efendisi, bunca din meselesi dururken huzûrunda, bana hayz bahsinden suâl açılmasının ve cevâbının tarafımdan verilmesi hakkındaki Resûlullah’ın emrinin hikmeti nedir?” diye sordum. Şu cevâbı verdi:

“Hayz, fıkıh bilgilerinin en zoru olduğu için böyle bir suâl, senin ileride din ilimleri bakımından çok yükseleceğine işârettir” dedi.