Bir ateşperest ile çalışıyorduk. Namaz vakti gelince dedim ki:

—  Namaz kılarken, bana ilişmiyeceğine dair söz verir misin?

—  Veririm.

Bunun üzerine namaz vaktinde rahatça bir namaz kıldım. Sonra ateşperest olan o şahsın ibâdet zamanı gelmişti.

—  Şimdi sıra bende, ben ibâdet ederken, bana ilişmiyeceğine söz ver bakalım.

—  Olur sana ilişmem... Rahatça ibâdetini yapabilirsin.

Fakat ateşperest ateşe tapmak üzere secdeye varınca, hemen üzerine atıldım. Sözümde durmadım. Şöyle bir ses duydum. (Söz verdiğin zaman ahdini yerine getir) bunun üzerine adama ilişmeden geri çekildim. Sonra adam ibâdetini bitirdiğinde bana sordu:

—  Evvelâ hücum ettin. Sonra niye vazgeçtin?...

—  Allah’dan başkasına secde ettiğin zaman, dayanamadım, üzerine atıldım. Seni öldürmek istiyordum. Fakat tam o anda:

—  (Söz verdiğin zaman, ahdini yerine getir) diyen bir ses, beni o teşebbüsümden alıkoydu.

Bundan sonra mecusî:

— Şimdi inandım ki, asıl ve gerçek ilâh, senin Rabbindir. Kendi düşmanı için dostunu bile azarlıyor. İşte huzurunda müslüman oluyorum diyerek kelime-i şehâdet getirdi.