Kasr-ı ârifanda Şâh-ı Nakşibend “kuddise sirruh” hazretlerinin bir komşusu varmış, çiftçilik yaparmış. Fakat namaz kılmıyormuş. Düşünün Şâh-ı Nakşibend hazretlerinin komşusu ama namaz kılmıyor. Şâh-ı Nakşibend hazretleri hâl ile nasihat ediyor, fakat bu anlamıyormuş. Bir gece mübârek yine acımış, komşusunun rüyasına girmiş. Yüzüne ayna tutmuş. Adam aynaya bakınca hayal edemeyeceği kadar, düşünemeyeceği kadar çok çirkin bir hayvan şeklinde görmüş kendini, ama çok çirkin. Korkmuş, uyanmış. “Eyvah, ben ne hâle gelmişim böyle” demiş. Ertesi gün Şâh-ı Nakşibend hazretlerinin huzuruna gitmiş, sessizce beklemeye başlamış. Herkes gittikten sonra Şâh-ı Nakşibend hazretleri buyurmuş ki, “O çirkin hâlden kurtulmak istiyor musun?” “Evet efendim.” “Git bu vaktin namazını kıl, artık namaza başla, sonra bana tekrar gel. Bu sefer aynayı uyanık iken tutacağım, rüyada değil” buyurmuş. Adam korkusundan hemen gitmiş başlamış namaz kılmaya. Bir müddet sonra tekrar huzura gelmiş. Şâh-ı Nakşibend hazretleri mübârek, aynayı tutunca, o namazın nuru, o namazın ışığı, o namazın güzelliği aynada yüzüne aksetmiş. “İşte namaz kılanla kılmayan arasındaki fark budur. Sakın bir daha terketme” buyurmuş.

Nükte: Onun için namaz var hayat var, namaz yok hayat da yok. Allah muhafaza etsin.....