Allahü teâlânın yeryüzünde gezen melekleri vardır. Dinden bahsedilen bir topluluk gördükleri zaman arkadaşlarını çağırıp derler ki;

     — Gelin aradığımız buradadır.

Hepsi gelip rahmetle onları kuşatırlar. Allahü teâlâ onlara sorar:

     — Kullarımı ne hâlde bıraktınız? 

     — Sana hamd ediyorlardı, seni tesbih ediyorlardı ve seni zikir ediyorlardı. 

     — Benden ne istiyorlardı?

     — Cenneti istiyorlardı.

     — Cenneti görmüşler mi?

     — Hayır görmediler.

     — Ya görselerdi ne yaparlardı?

     — Cenneti görselerdi daha çok isterlerdi.

     — Neden kaçıyorlardı?

     — Cehennem ateşinden.

     — Cehennem ateşini görmüşler mi?

     — Hayır görmediler.

     — Ya görselerdi?

     — Onu görselerdi, daha fazla korkar. Daha fazla kaçarlardı.

     — Ey meleklerim, sizi şahit tutuyorum, ben onları bağışladım. Melekler dediler ki:

     — Onların içinde birisi ilim öğrenmek veya ibâdet niyeti ile değil, başka bir iş için gelmişti, o da mı af edildi?

Allahü teâlâ buyurur:

     — Onlar öyle bir cemâat ki, onlarla oturan bir kimse şaki olmaz, Cehenneme gitmez.

Nükte: Bu müjdeye kavuşmak için, birkaç kişi toplanınca, zaruri din bilgilerinden konuşmak, okumak lâzımdır. Fırsatı ganimet bilmelidir.