“Niçin bu kimse kazanıp yemez de avuç açar ve kendini hor eder?” diye gönlünden geçti. Evine geldi, bir müddet sonra yatıp uyudu. Rüyasında bir tabak getirip önüne koydular. Üstündeki örtüyü açtılar. Baktı ki, avuç açan fakiri pişirmişler ve kendisine:

-  Bunu ye, denildi.

-  Yiyemem, deyince:

-  Daha önce nasıl yemiştin? Şimdi niçin yemek istemiyorsun? dediler.

Hazret-i Cüneyd diyor ki:

“Gıybet ettiğimi anladım ve o heybet ile uyandım. Abdest aldım, namaz kıldım. O fakiri görmek için dışarı çıktım. Ararken Dicle kenarında buldum. Oturmuş yıkadığı tereleri yiyordu. Yanına vardım. Başını kaldırdı:

-  Ey Cüneyd, önceki hâlinden tövbe ettin mi? dedi.

-  Evet, dedim.

-  Git artık endişe etme, diyerek kayboldu.

Bu hâl üzere o kadar ağladım ki, gözlerim şişti.