— Yâ Resûlallah! Hazret-i Ali’yi niçin fazla seviyorsunuz? diye sordular.

Efendimiz tebessümle:

— Biriniz Ali’yi çağırıp gelsin, buyurdular.

Sohbet devam ediyordu. Bu sefer Resûlullah efendimiz buyurdular ki:

— Ey Eshâbım!... Siz birisine iyilik etseniz o da size, kötülükle mukabele etse! Buna karşılık, ne yaparsınız?

Dostları:

— Yine iyilik ederiz, yâ Resûlallah!... cevabını verdiler.

Resûl-i Ekrem efendimiz buyurdular ki:

— O kimse, bir kere daha kötülük ederse, ne yaparsınız?

— Yine iyilik ederiz, dediler.

— Tekrar size kötülük yapsa, ne yaparsınız!

Buyurdukda o zaman Eshâbı, başlarını aşağı indirdiler. Üçüncüden sonra, cevap veremediler. Tam bu sırada, Hazret-i Ali geldi. Selâm, verdi.

İki Cihan Güneşi olan Sevgili Peygamberimiz:

— Yâ Ebâ Türâb!.. Sen birisine iyilik etsen, O da sana kötülükle mukabele etse, nasıl karşılık verirsin? diye O’na da aynı suali yönelttiler.

Allah’ın Arslanı Hazret-i Ali, tereddütsüz:

—  İyilik ederim... Cevabını verdi.

—  Tekrar kötülük yapsa?

—  Yine iyilik ederim, Yâ Resûlallah!

Efendimiz aynı soruyu, tam yedi defa tekrarladılar.

Sevgili damadı, hep aynı cevabı verdi. En sonunda da:

— Yorulmayınız, Efendimiz... O kimse bana ne kadar kötülük etse, ben ona o kadar iyilikle karşılık veririm.

Diye sözünü bitirdi. Bunun üzerine Eshâb-ı kirâm:

— Yâ Resûlallah!.. Hazret-i Ali’yi niçin, çok sevdiğinizi anladık. Bu sevgiye gerçekten lâyıktır, dediler.

Hep birlikte “Haydar-ı Kerrar”a (düşmana, tekrar tekrar saldıran; kötülüğe tekrar tekrar iyilik eden Arslan’a) yâni Hazret-i Ali’ye dua ettiler.

Not: Eshâb-ı kirâm “hâşâ” Hazret-i Ali’yi kıskandıkları için o suali sormadılar. Sadece o büyük kahramanın “derecesini” öğrenmek istiyorlardı.