Devletin ileri gelenlerinin de bulunduğu bir kafile, gemi ile hacca gidiyordu. Gemide bir derviş vardı. Bir köşeye çekilmiş uyuyordu.

Seyahat esnasında çok kıymetli bir inci kayboldu, orada bulunan herkes aranırken, birisi dervişi işaretle :

—  Bu uyuyan yoksulu da arayalım, dedi. Onu da uyandırdılar:

—  Bu gemide çok kıymetli bir inci kayboldu. Herkesi aradık kimsede çıkmadı, seni de arayacağız, mutlaka sen aldın, kurtuluş yoktur. Haydi hırkanı çıkar da arayalım, dediler.

Derviş, gönlü kırık, üzgün bir hâlde:

— Yâ Rabbî! Şu kişiler, bu garip kulunu töhmet altında bırakıyorlar, fermanını eriştir, diye feryad etti.

Dervişin gönlü dertlenir dertlenmez denizin her tarafından yüzlerce balık baş çıkardı. Hepsinin ağzında bir inci vardı, ama ne inci!

Derviş bir kaç tanesini alıp, gemiye attı. Sonra da deniz üzerinde yürüyerek uzaklaşmaya başladı.

Gemidekiler dediler ki:

— Ey kişi, yaptığımızdan pişman olduk, senin kıymetini anlayamadık. Söyle bize, sana bu yüce makamı ne yüzden verdiler?

Derviş dedi ki :

— Allahü teâlânın bir kulunu zan altında bırakmak(!), iftira etmek(!), hor ve hakir bir şey için onu incitmek(!) yüzünden...