Hicretten sonra, müslümanlar çoğalmaya başladığından artık (Essalâtü câmi’a) diye çağrılması, maksadı temin etmiyor, şehrin her tarafından işitilmiyordu.

Bundan sonra namaz vakitlerini bildirecek bir vasıtaya ihtiyaç vardı. Kimisi, bir çan elde edelim, dedi, Resûlullah efendimiz “sallallahü aleyhi ve sellem”:

“O Nasârâ’ya (Hıristiyanlara) mahsustur.” buyurdu.

Bazıları boru çalsak dediler, Peygamber efendimiz:

“O da Musevilere mahsustur” buyurdu.

— Yüksek bir yere ateş yaksak, dediler.

Buna da: “O da Mecûsilere mahsustur” buyurdu.

Bu sırada Abdullah bin Zeyd hazretleri, bir rüya gördü. Sıra ile üç gün tekerrür eden bu rüyasını, üçüncü gün sabahı, Resûlullah efendimizin huzurunda şöyle anlattı:

— Yeşil bir şal ve peştemal bağlamış, eline çan almış bir kişi gördüm. Ona sordum:

— Elindeki çanı satar mısın?

— Ne yapacaksın?

— Namaz vakitlerini bildirmek için çalacağım. Bunun üzerine o zât dedi ki:

— Ben sana daha hayırlısını tarif edeyim.

Kıbleye karşı durdu ve yüksek sesle (Ezân)’ın mübârek kelimelerini okudu. Biraz durduktan sonra, aynı kelimeleri tekrar ederek sonuna doğru (Kad Kâmetis’salâtü) cümlesini ilâve etti.

Bunun üzerine Resûlullah efendimiz emir buyurdular:

“Rüya haktır. O kelimeleri Bilal’e öğret, okusun!”

Hazret-i Bilâl de, Mescid-i şerîfin yanında bulunan yüksek bir dama çıkarak öğretilen kelimeleri okudu. Ve böylece ilk ezân okunmuş oldu.

Hazret-i Ömer, ezân sesini işitince, koşa, koşa, Resûlullah efendimizin huzuruna geldi. Hazret-i Bilâl’in söylediği kelimeleri aynen rüyasında da işittiğini arz etti. O gece Eshâb-ı kirâmdan bir kısmı da aynı rüyayı görmüşlerdi.

İşte o günden itibaren, her namaz vakti ezân okunması sünnet kılındı.

Nerde nemâz kılınır, günâhlar hep dökülür,

İnsân, kâmil olamaz, nemâzı kılmadıkca!

Kur’ân-ı kerîmde Hak, nemâzı çok medh etdi,

Dedi sevmem kişiyi, nemâzı kılmadıkca!