Çocuğum hasta idi. Babası Ebû Talha bir yere gitmişti. Oğlum öldü. Üzerini örttüm. Babası döndüğünde;

—   Hasta nasıl oldu? diye sordu.

—   Bu geceden daha iyi gece geçirmedi dedim.

Sonra yemek getirdim, yedi. Her zamankinden daha çok süslendim. Sevinçli görünüyordum. Dedim ki:

—   Komşumuza ariyet olarak bir şey verdim. Bir zaman sonra geri isteyince, sanki o malı temelli vermişim gibi, istemeyerek iade etti. Üstelik ağladı da!.

Ebû Talha “radıyallahü anh” hayretle dedi ki:

—   Şaşılacak şey, ne akılsız insanlar bunlar. Emanete verilen şeyi geri isteyince, hiç iade etmek zor gelir mi?

Hemen cevap verdim:

—   Senin oğlun bize, Allahü teâlânın bir hediyesi, bir emâneti idi. Yanımızda emanet olarak duruyordu. Bugün geri isteyip aldı.

Ebû Talha, güzel sabır göstererek dedi ki:

—   Hepimiz de Allah’a döneceğiz.

Sabah olunca Ebû Talha bunu Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” efendimize anlattı.

Resûlullah efendimiz de buyurdu ki:

(Dünkü geceniz mübârek olsun. Büyük bir gece geçirdiniz. Cennete girdiğimde Ebû Talha’nın hanımı Rumeysa’yı orada gördüm.)