İnsanlar topluluk hâlinde yaşayabilmek için birbirlerinin yardımlarına ve doğru sözlerine muhtaçtırlar. Yalancı olan insanlar arasında yardımlaşma, geçim ve itimat olmaz. Aile fertleri yalancı olunca, ailede sevgi, saygı ve birbirlerine karşı itimat kalmaz. Böyle bir ailede ne iyi bir geçim, ne de huzurlu bir hayat mümkün olur. Aileleri böyle olan cemiyet de yıkılmaya mahkûm olur.

Yalan, aynı zamanda kalblerin kararmasına sebep olur. Peygamber efendimiz bir hadîs-i şerîflerinde, (Yalandan çok sakınınız! O, fücurla (kötülükle) beraber bulunur. Bu ikisi ise Cehennemdedir) buyurdu. Buradan anlaşılıyor ki, günâh ve kötülüğün esası yalandır. Bunun için yalan, Allahü teâlânın ve Peygamber efendimizin sevmediği bir huy oldu.

Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki:

(Yalan, nifak kapılarından bir azaptır.)

(Allahü teâlâ kıyâmette üç kişi ile konuşmaz ve onlara bakmaz: Verdiğini başa kakan, tacirin yemini ile mal veren, kibirli elbisesi giyen.)

Bir defasında Sevgili Peygamberimize “sallallahü aleyhi ve sellem” şöyle soruldu.

—  Yâ Resûlallah, mü’min korkak olur mu?

—  Evet olabilir.

—  Mü’min, cimri olabilir mi?

—  Evet, olabilir.

—  Mü’min yalancı olur mu?

—  Hayır olamaz, buyurdu.

Yalanın en kötü ve çirkin olanı, yalan yere yemin ve şahitlik etmektir. Yalan yere yemin eden dünyada ve âhirette felâkete uğrar. Allahü teâlâ Kur’ân-ı kerîmde Âl-i İmran sûresi 77. âyetinde meâlen buyuruyor ki: (Allah’ın ahdini (kitaplarındaki Peygamberlere îmân sözünü) ve kendi yeminlerini birkaç paraya satan kimseler (var ya), işte onların âhirette hiçbir nasibi yoktur. Allah, onlara kelâmıyla hitap etmeyecek ve kıyâmet günü onlara merhamet nazarıyla bakmayacak ve kendilerini temize çıkarmayacaktır. Onlar için çok acıklı bir azap vardır.) Yalan yere yemin edenin malının bereketi kalkar, ömrünün saâdeti yok olur, evi barkı viran olur. Hayatı zindan olur. Kısaca maddeten ve manen büyük belâlara duçar olur.