Allahü teâlânın var olduğunu anlamamak, düşünmemek günâh olur. Bildirilen emir ve yasaklardan birine inanmamak, hepsine inanmamak olur. Bir kimsede îmânın var olması için, İslâmiyetin küfür (inançsızlık) alâmeti saydığı şeylerden sakınmak da lâzımdır. İslâmiyetin emir ve yasaklarından birini hafif görmek, Kur’ân-ı kerîm ile, meleklerle, Peygamberlerden biri ile alay etmek, küfür alâmetlerindendir.

İnanmamak üç türlü olur:

1- İşitmediği, düşünmediği ve cahil kaldığı için inanmamak, kâfir olmak. Buna “Küfr-i Cehlî” denir. Dağda yetişip hiçbir din duymayıp, puta tapanlar böyledir. Bunlar ne Cennete ne de Cehenneme girmiyeceklerdir. Bütün hayvanlar gibi toprak edilerek yok olacaklardır. Kâfir memleketlerinde yaşayıp İslâmiyeti işitmeyenler ve kâfirlerin küçük yaşta ölen çocukları da böyledir. İşitip de, hiç inanmayanlar veya yanlış inananlar, affedilmeyeceklerdir. Sonsuz azap göreceklerdir.

2-  Bilerek, inat ederek inanmamak, kâfir olmak. Buna “Küfr-i inadî” denir. Kendini büyük görmekten ve öyle bilmekten, mevki, rütbe sahibi olmayı sevmekten veya ayıplanmaktan korkmak sebebi ile meydana gelir. Firavun ve yoldaşları böyle inanmamıştı. Mûsâ aleyhisselâmın mucizelerini gördükleri hâlde îmân etmediler. Bizim gibi bir insana inanmayız dediler. Kendileri gibi bir insanın Peygamber olacağını kabul etmediler. Hâlbuki kendileri gibi bir insan olan Firavuna ilah, tanrı dediler. Ona tapındılar. Rum imparatoru Herakliyüs da tahtından, saltanatından ayrılmak korkusu ile îmân etmedi.

3-  İslâmiyetin, îmânsızlık alâmeti dediği sözleri söyleyen ve işleri yapan, kalbinden îmân etse ve inandığını söylese de inanmamış olur. Buna “Küfr-i Hükmî” denir. Bunlar küfre sebep olan sözler ve işlerdir. Bazıları şunlardır:

—  Allahü teâlâya yakışmayan sözler söylemek.

—  Melekleri küçültücü sözler söylemek.

—  Kur’ân-ı kerîmde ismi geçen peygamberlerden birini inkâr etmek.

—  Çok iyilik yapan birine, Peygamberden daha iyi demek.

—  İçkiye, faize, kumara helâl demek.

—  Âhirette olacak şeylerle alay etmek.

—  Kabirdeki ve kıyâmetteki azaplara inanmamak.

—  Fen bilgileri, din bilgilerinden daha hayırlıdır demek.

—  İslâm bilgilerine inanmamak, bunları ve din âlimlerini aşağılamak.

—  Kâfir olmayı istemek veya öyle olayım diye yemin etmek.

—  Kâfir olmaya sebep olan bir işi bilerek yapmak.

—  İnsanları güldürmek, sevindirmek veya alay etmek için kâfir olmaya sebep olacak bir söz söylemek.

Kalbte îmânın bozuk olması ve İslâmiyetin emretmediği şeyleri ibâdet sanmak da, büyük günâhtır. Peygamberimiz ve Eshâbından sonra ortaya çıkan inanışlar ve ibâdetler yanlış olup, sapıklıktır. Böyle inanışlara “Bid’at” denir. Kalbi ve bedeni bunlardan temizlemek gerekir.

Kalbin hastalıkları olan kötü huyların hepsini terk etmelidir. Kötülüklerin en büyüğü olan îmânsızlıktan ve yanlış inanmaktan sonra, kötü olan şey günâhlardır. Göz haram olan şeylere bakmamalıdır. Kulak, dînimizin yasak ettiği çirkin sözleri ve dedi-koduları dinlememelidir. El, haram olan şeyleri tutmamalı, ayaklar haram, günâh işlenen yerlere gitmemelidir. Dil ile yalan söylememeli ve kimseyi incitmemelidir. Mide, haram yiyeceklerle ve içeceklerle doldurulmamalıdır. Erkekler ve kadınlar fuhuş, zinâ olan çirkin işlere yaklaşmamalıdır.

Kötülüklerden sakınmaya ve günâhları terk etmeye “Takva” denir. Takva, Allah’tan korkmaktır. Kalbinde Allah korkusu olanlar, günâhların yanına bile yaklaşmazlar. Onlardan nefret ederler. Güzel ahlâkın temeli, Allah korkusudur. Sevgili Peygamberimiz (Hikmetin başı Allah korkusudur) buyuruyor. Allahü teâlâ Kur’ân-ı kerîmde, (Sizin Allah yanında en şerefliniz, en üstününüz, Allah’tan en çok korkanınızdır) buyurdu.