Allahü teâlânın birinci emri, “Îmân” etmektir. Birinci yasak ettiği şey ise “Küfür”dür.

Îmân demek, Allahü teâlâya ve Muhammed aleyhisselâmın, O’nun son Peygamberi ol-duğuna inanmaktır. Resûlullah efendimizin söylediklerinin hepsini beğenip kalbin kabul etmesine, yâni inanmasına Îmân denir. Böylece inanan insanlara, “Mü’min” ve “Müslüman” denir. Peygamber efendimizin sözlerinden birine bile inanmamaya veya iyi ve doğru olduğunda şüphe etmeye “Küfür” denir. Böyle inanmayan kimselere de “Kâfir”denir.

Allahü teâlâ, emirlerini ve yasaklarını bir melek vasıtası ile Sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâma bildirmiş, Peygamber efendimiz de bunların hepsini in-sanlara anlatmıştır. Allahü teâlânın bildirdiklerine “Kur’ân-ı kerîm” denir. Kur’ân-ı kerîm, Muhammed aleyhisselâmın sözü değildir. Allah kelâmıdır. Hiçbir insan öyle düzgün söyleyemez ve söyleyememiştir.

Kur’ân-ı kerîmde bildirilenlerin hepsine “İslâmiyet” denir. Hepsine inanan insana “Mü’min” denir. Birini bile beğenmeyenin îmânı gider, yâni kâfir olur.

Kıyâmette olacak şeylere, cinnin ve meleklerin var olduklarına, Âdem aleyhisselâ-mın bütün insanların babası olduğuna ve ilk Peygamber olduğuna inanmak, yalnız kalb ile olur. Bunlara “İtikâd”, yâni “Îmân” bilgileri denir.

Beden ve kalb ile yapılacak ve sakınılacak şeylere ise, hem inanmak ve hem de yapmak veya sakınmak lâzımdır. Bunlara “Amel” veya sadece “Din” denir. Bunlara inanmak da îmân olur.

Bunları yapmak ve sakınmak, ibâdet olur. İbâdetlerin, vazife olduğuna inanmamak, ehemmiyet vermemek de küfürdür. Bun-lara inanıp da yapmayan kâfir olmaz. Îmânı gitmez, fakat günâhkâr olur.