Medine, selâma dur, yemin et, dönme asla.
Tek rehber O’dur ancak, sarıl ebedî dosta..

Kâinatın Efendisi, devesinin üstünde ilerlerken herkes, Kusvâ’nın yularını tutarak:

- Yâ Resûlallah, lütfen bize buyurun, diye yalvarıyordu...
Efendimiz:

- Hayvanın yularını bırakınız. Nereye çökerse oraya misafir olacağım. İnsan bineğinin yanında olmalı, diyorlar ve bir taraftan da kasîdeler okuyup tef çalarak kendisini karşılayanlara tebessümle mukabele ediyorlar.

- Beni seviyor musunuz?

Bir ağızdan verilen cevap dört bir yanı çınlatıyor.

- Evet!

- Ben de sizi seviyorum. Ben de sizi seviyorum, diyerek gönüller alıyorlar. Yüreklere çiçekler serpiyorlar.

Onsekiz bin âlemin efendisini istikbal edenler arasında gözleri görmeyen Hazret-i Habîbe de var. Bu hanım, Ebû Süfyân’ın kölesi iken İslâmiyetle şereflenmişti. Ne var ki durumdan haberdar olan İslâm düşmanları, O’nu hak yoldan caydırmak için dayanılmaz baskılara başladılar. Fakat Habîbe radıyallahü anhâ, bu baskılara kahramanca dayandı. Bir kadındaki bu akıl almaz mukavemet, kâfirleri çileden çıkardı ve sonunda o alçaklığı da işlediler: Mübârek kadının gözlerine kızgın mil çekerek kör ettiler.

Habîbe Hâtun’a soruyorlar:

- Gözlerin görmüyor; sen niçin geldin?

Cevap:

- Görmesem de O’nun kokusunu alırım.

İşte sevginin en muazzam örneği...

Sevgili Peygamberimiz, onun olduğu topluluğa doğru gelirken sâdık mü’mineyi uzaktan fark ettiler ve seslendiler:

- Sen de burada mısın yâ Habîbe?

- Evet, ey Allah’ın Resûlü...
Mucize işte o ân gerçekleşti... Hazret-i Habîbe tekrar görür oldu...