Şükretmek de, O’nun emir ve yasaklarına uymakla olur. Allahü teâlâyı sevmek, O’nu daha iyi bilmek, tanımakla olur.

Allah sevgisi bizi, diğer insanları ve Allahü teâlânın yaratmış olduğu her şeyi sevmeye yöneltir. Bu sevgi insanda, Allah’a karşı kulluk vazifeleri olan ibâdetlerini yapma arzusunu çoğaltır. Cenâb-ı Hak, Kur’ân-ı kerîmde, (Ey sevgili Peygamberim, onlara de ki: Eğer Allah’ı seviyorsanız, bana uyunuz! Allahü teâlâ bana tâbi olanları sever ve günâhlarınızı affeder.)

Allah sevgisi sâyesinde insan, Peygamberini, büyüklerini, milletini ve devletini de sever. Bunun içindir ki, Allah sevgisi her türlü sevginin kaynağıdır. Sevgili Peygamberimiz buyuruyor ki:

(Allahü teâlâyı ve Resûlünü her şeyden çok sevmiyenin îmânı sağlam değildir.)

(Kul, Allahü teâlâyı ve Resûlünü çoluk çocuğundan, malından ve bütün mahlûkattan çok sevmedikçe, tam ve olgun mü’min olamaz.)

(Allah sevgisinin yeri gönüllerdir. Bu sevgi çoğaldıkça, kişi Allah’a yaklaşır. O’ndan kendisini uzaklaştıracak her şeyden sakınır.)

Allahü teâlâ buyuruyor ki: (Ey kullarım! Beni sevdiğiniz için, ben de sizleri seviyorum.)

Sevgi, iyi olan bir şeye karşı kendiliğinden hâsıl olan bir meyildir. Bu meyil, kuvvetli olursa “Aşk” denir. Düşmanlık da, iyi olmayan bir şeye karşı, kendiliğinden hâsıl olan nefrettir. İyilik ve kötülüğün olmadığı yerde, sevgi ve düşmanlık da bulunmaz.

Sevgili Peygamberimiz buyurdu ki: (Îmânın temeli ve en kuvvetli alâmeti; müslümanları sevmek, müslümanlara düşmanlık edenleri sevmemektir.)