Ailenin asıl gayesi, neslin devamı olan çocuklardır. İnsanın öldükten sonra, iyilikle anılması ve sevabının kesilmemesi, üç şeye bağlıdır. Bunlar herkese faydalı olan bir eser yapmak, faydalı bir ilim hazinesi olan kitap yazmak ve hayırlı evlat yetiştirmektir. O hâlde çocuğun, ilim ve ahlâkta, herkese örnek olabilecek bir şekilde yetiştirilmesi lâzımdır. Bu, anne ve babanın ortak görevidir.

Anne çocuğunu, emzirip büyüttüğü gibi, ona iyi huyları da telkin etmelidir. Baba, çocuğun yiyecek, giyecek ve ev gibi nafakasını temin ettiği gibi, onun ilim ve sanat sahibi olmasını ve güzel ahlâk ile yetiştirilmesini sağlamalıdır.

Çocuklara İslâm bilgilerini, îmânı ve ibâdetleri, farzları ve haramları, abdest, gusül ve namazı muhakkak öğretmelidir. Kötü arkadaşlardan korumalıdır. Bütün fenalıkların başı, kötü arkadaştır. Hadîs-i şerîfte, (İnsanın dini, arkadaşının dini gibi olur) buyuruldu.

Çocuklarına, din ve ahlâk bilgilerini öğretmeyen ve onları sanat sahibi yapmayan anne-babalar, hem dünyada, hem de âhirette sıkıntı çekerler, azap görürler.

Çocuklar, anne ve babalarına hürmette, saygı göstermekte kusur etmemelidirler. Günâh olmayan emirlerine itaat edip yerine getirmelidirler. Anne-baba, gayr-i müslim olsalar bile kalblerini incitmemelidir. Yanında kalmadıkları zaman, ziyaretlerine gitmeli ve muhtaç iseler ihtiyaçlarını karşılamalıdır. Çocuklarını, nice zorluklar içinde büyütüp, onlar için her sıkıntıya katlanan anne ve baba, hürmete, saygıya en çok lâyık olan kimselerdir. Bunun için Allahü teâlâ, Kur’ân-ı kerîmde, (Onlara öf bile demeyiniz!) buyuruyor.

Aile saâdeti için, kadın ve erkeğin birbirlerine karşı anlayışlı ve hoşgörü sahibi olmaları şarttır. Karşılıklı saygıda kusur etmeyen ve birbirlerine karşı görevlerini yerine getiren eşler, aile yuvasının huzurunu ve mutluluğunu sağlamış olurlar. Ailede disiplini ve düzeni baba sağlar. Onun en büyük yardımcısı annedir. Baba, adaletli ve merhametli davranırsa, aile huzuru devamlı olur.