Cesaret, güzel huylardandır. Korkaklık ise bunun tersidir. Korkak kimseler, her türlü haksızlığa boyun eğer, yiğitlik ve kahramanlık duygusu, din ve vatan düşmanlarına, karşı koymamızı sağlar.

Cesur kimsenin kahramanlığı, harp meydanında belli olur. Hakiki kahraman, sulh zamanında böbürlenmez, gösteriş yapmaz. Böyle kahramanları, düşmanları bile takdir eder. Korkak olanı, anası bile sevmez.

Düşkünlere, haksızlığa uğrayanlara kendisini koruyacak kimseleri olmayanlara saldırmak, cesaret değildir. Kahramanlık olmaz. Bu korkaklığın başka bir çeşididir.

Cesaret ve yiğitliğin kazanılması, doğuştan olduğu gibi, anne ve babaların, arkadaşların ve kahramanlığın anlatıldığı yazıların ve sohbetlerin yardımlarıyla da elde edilir. Bunun için atalarımız çocuklarına, korkaklarla arkadaşlık yaptırmazlardı.

Sevgili Peygamberimizin “sallallahü aleyhi ve sellem”, Eshâb-ı kirâmın ve ecdadımızın hayatı, kahramanlık destanlarıyla doludur. İnsanların en kahramanı, Peygamber efendimizdi. O, daima; (Allahım, korkaklıktan sana sağınırım) diye dua ederdi. Düşman ile kahramanca dövüşen müslümanlar, (Ölürsem şehid, kalırsam gâzî olurum) diyordu. Bütün bu üstünlüklere kavuşmaları, İslâmiyete uygun yaşamaları sebebiyledir.

Tarih gösteriyor ki, İslâmiyet, her zaman daha üstün, daha yeni ve daha fenni harp vasıtalarının ve medeni cihazların yapılmasına ve daha akıllı, daha kahraman milletlerin yetişmesine sebep olmuş; dinsizler, ilimde, fende, silahta ve kahramanlıkta daima geri kalmıştır. Hattâ, bir İslâm Ordusu, her cihetten İslâmiyete uyduğu zaman galip geldiği hâlde, aynı ordunun erlerinde ve idaresinde, dinden uzaklaşıldıkça, başarının azaldığı görülmüştür. İslâm devletlerinin, kurulması, yükselmesi, durması ve çökmeleri de hep, İslâmiyete bağlılıkları nisbetinde olmuştur.