Peygamber efendimiz bir hadîs-i şerîfinde şöyle buyurdu: (İslâmiyet, Allahü teâlânın emirlerini büyük bilmek ve onun yarattıklarına acımaktır.) Hadîs-i şerîf, Allah hakkını ve kul hakkını yerine getirmek icâp ettiğini göstermektedir. Bu iki haktan, yalnız birini gözetmek kusur olur. İnsanlarla iyi geçinmek vâcibtir. Allahü teâlânın emridir, insanlara karşı güzel ahlâklı olmak, iyilik ve adalet üzere olup, hep kendini düşünmemek lâzımdır.

Peygamber efendimize güzel ahlâk sorulduğunda buyurdu ki: (Sana vermeyene vermen, sana gelmiyene gitmen ve sana zulmedeni affetmendir.)

Hazret-i Alînin oğlu Muhammed bin Hanefiyye “radıyallahü anh” şöyle bildirdi: “İnsanlarla iyi geçinmiyen akıllı değildir.”

Sevgili Peygamberimiz buyuruyor ki, (Bir müslümana ikram eden, Allahü teâlâya ikram etmiş gibidir.)

İslâm âlimlerinden Yusuf bin Esbat’a sordular:

—  Tevazu göstermenin, alçak gönüllü davranmanın gayesi nedir?

—  Evden çıktığında, rastladığın herkesin kendinden iyi olduğunu görmendir.

Din kardeşine güler yüzlü, tatlı sözlü, açık elli, sabırlı, kibirsiz muamele etmelidir. Her özrünü kabul etmelidir.

Kendi elinle bozuyorsun kendini!
Yoksa, Hâlık güzel yaratmıştı seni.

Evliyânın büyüklerinden Hasan-ı Basrî hazretleri buyurdu ki: “Rastladığın kimse yaşça senden büyükse, de ki: (Bu zât benden büyük olduğu için, dîne daha çok hizmet etmiştir.) Eğer yaşça senden küçüğe rastlarsan; (Bu daha küçük, ben bundan çok günâh işledim, o hâlde bu, benden iyidir) demelisin. Akranına rastlarsan, (Ben kendi kabahatlerimi biliyorum. Bununkini bilmiyorum. O hâlde bu, benden iyidir) şeklinde düşünmelisin!”

Sevgili Peygamberimiz buyurdu ki:

(Müslüman yaşlılara hürmet ve ikram, Allahü teâlâya saygıdandır.) (Büyüklerimizi saymayan, küçüklerimize acımayan bizden değildir.)