Sabrın büyüklüğü ve fazileti sebebiyle Kur’ân-ı kerîmde yetmişten fazla yerde sabır bildiriliyor. Sabredenlerin sevaplarının hesapsız verileceği bildiriliyor. Allahü teâlâ buyuruyor ki:

(Sabredenlerin âhiretteki ecirleri, sevapları sayısızdır.)

(Elbette sabredenlerle beraberim.)

Sabrın fazileti, üstünlüğü o kadar büyüktür ki, Allahü teâlâ sabrı çok aziz eyledi. Herkese sabır ni’metini vermedi. Dostları ile çok az insanlara verdi. Nitekim hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki:

(Size verilen en az şey, yakîn ve sabırdır. Bu ikisinin kendisine verildiği kimse, çok nafile namaz kılmasa da, çok oruç tutmasa da korkmasın. Ey Eshâbım, bugün nasıl iseniz ona sabrediniz, değişmeyiniz! Bu hâlinizi, birinizin hepinizin amelini yapmasından daha çok severim. Fakat dünyanın size yaklaşacağından korkuyorum. Benden sonra birbirinize kırılırsınız. Göklerdekiler de size kırılır. Sabreden tam sevap alır. Sabredin! Dünya kalmaz. Devamlı kalan Allahü teâlâdır.’’

(Sabır, Cennet hazinelerinden bir hazinedir.)
(Eğer sabır insan olsaydı, çok kerim ve cömert olurdu.) (Allahü teâlâ, sabredenleri sever.)

(Sabır, üçtür: Musibete, tâata ve günâh işlememeğe sabır. Musibete sabredene, Allahü teâlâ üçyüz derece ikram eder. Her derece arası yerden göğe kadar mesafedir. Tâate sabredene altıyüz derece ihsân eder. Her derece arası, yerin dibinden Arşa kadardır. Günâh işlememeğe sabredene dokuzyüz derece verir. Her derece arası yerin dibinden Arşın üstüne kadardır.)

(Mü’mine gelen dert, üzüntü, hastalık, eziyet, sıkıntı, günâhlarına keffarettir.)

Hazret-i Ali “radıyallahü anh” buyuruyor ki: (Sabrın îmândaki yeri, başın bedendeki yeri gibidir. Başsız beden olmayacağı gibi, sabırsız da îmân olmaz.)

Şakik-i Belhî hazretleri de; (Musibete sabretmeyip feryat eden, Allahü teâlâya kafa tutmuş olur. Ağlamak, sızlamak bela ve musibeti geri çevirmez) buyurdu.

Yine hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki:

(Allahü teâlâ buyurdu ki: Belâ gönderdiğim kimseler sabredip insanlara şikâyet etmezse, onlara îmânla ölmeyi nasip ederim.)

(Allahü teâlâ buyurdu ki: Ben kullarımdan herhangi birine, bedeninde, malında veya evlâdında bir musibet verdiğim vakit, onu güzel bir sabırla karşılarsa, kıyâmet günü onun için mîzân ve hesap kurmaktan hayâ ederim.)